امروزه گردشگری یکی از محورهای تأثیرگذار توسعه، به‌ویژه توسعه اقتصادی در سراسر جهان بوده و از سیاست‏های اصلی دولت‏ها برای رونق کسب‌وکارهای پایدار، اشتغال و کارآفرینی می‏باشد. نام‌گذاری سال 2018 توسط سازمان جهانی جهانگردی با عنوان «گردشگری و تحول دیجیتال» نشان از اهمیت موضوع تحول دیجیتال و تأثیر آن بر رشد پایدار صنعت گردشگری است. با توجه به تأثیر تحول دیجیتال بر تمامی ابعاد زندگی بشر، ازجمله سفر و گردشگری، سازمان‏ها و کسب‌وکارهای گردشگری چاره‏ای جز انطباق خود با محیط پویا و متغیر کنونی ندارند. این پژوهش که به دنبال یافتن تأثیر تحول دیجیتال بر کسب‌وکارهای گردشگری بوده، به لحاظ روش، توصیفی- پیمایشی، به لحاظ نوع، کاربردی و به لحاظ داده، کمی است. جامعه آماری، کارکنان کسب‌وکارهای گردشگری واقع در شهر تهران و نمونه آماری، 385 پرسشنامه با روش نمونه‌گیری در دسترس تعیین گردید. از نرم افزار اس‏پی‏اس‏اس 24 و اسمارت پی‏ال‏اس2 برای تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده شد. طبق یافته‏ها میانگین وضعیت تحول دیجیتال بر تمامی شاخص‏های موجود در مدل بیشتر از حد متوسط است. با استفاده از آزمون تی تک‏نمونه‏ای وضعیت کلی نقش تحول دیجیتال بر کسب‌وکارهای گردشگری ارزیابی شد که بیشتر شاخص‏های 25 گانه دارای میانگینی بالای 4 بوده و این به معنای تأثیر تحول دیجیتال بر تمامی ابعاد سازمان‏های گردشگری و ایجاد تغییراتی در کسب‌وکارهای گردشگری می‏باشد. آزمون تحلیل واریانس فریدمن بیانگر وجود تفاوت معنادار بین میانگین رتبه‌ای مؤلفه‌های تحول دیجیتال در بخش گردشگری است و بیشترین تأثیر بر بهسازی آموزش و توسعه منابع انسانی می‌باشد؛ بنابراین سرمایه‏گذاری بیشتر در جذب و پرورش نیروی انسانی متناسب با این تحولات ضروری می‏باشد. پرونده مقاله

توسعه گردشگری فرهنگی به تعامل مؤلفه‌های بسیاری بستگی دارد. سیاست اجزاء و فرایند گردشگری فرهنگی را تحت تأثیر خود قرار می‌دهد و میراث فرهنگی منبع سازنده گردشگری فرهنگی است و بنابراین این دو به تعامل بالایی برای موفقیت گردشگری فرهنگی نیاز دارند. دراین‌میان تفسیر یک میانجی تعامل‌ساز بین سیاست و میراث فرهنگی است که درجهت این تعامل می‌تواند نقش‌های مختلفی ایفا کند. ازاین‌منظر این مقاله درنظر داشته تا به بررسی نقش‌های ‌تفسیر به‌عنوان عاملی تعامل‌ساز بین سیاست و میراث فرهنگی بپردازد و جایگاه این نقش‌ها را در این تعامل‌سازی مشخص نماید تا درنهایت گردشگری فرهنگی کشور بتواند از آن منتفع شود. به‌این‌منظور و برای تعیین این نقش‌های بالقوه با استفاده از ادبیات مرتبط و همچنین نظرات خبرگان واجد شرایط، نقش‌های مذکور شامل تداعی‌بخشی به هویت مکانی سایت‌های تاریخی، عبرت‌گرفتن از آثار و تاریخ گذشتگان، تغییر نظر سیاست‌مداران نسبت به میراث فرهنگی، تقویت هویت ملی، حفاظت از روح و کالبد مکان‌های تاریخی، نزدیک‌تر کردن ذینفعان مکان‌های تاریخی به یکدیگر، مقابله با نژادپرستی و قوم‌پرستی، ازبین بردن کج‌فهمی‌ها و بدفهمی‌های تاریخی، نزدیک‌تر شدن فرهنگ‌های مختلف به یکدیگر و تقویت فهم متقابل بین سیاست‌مداران و مردم، استخراج شدند. سپس در بخش میدانی تحقیق، با استفاده از روش دلفی فازی، اجماع نظرات خبرگان در مورد اولویت نقش‌های مذکور مشخص شد. نتایج این تحقیق نشان داد که بیشترین اجماع خبرگان درخصوص نقش‌های بالقوه تفسیر در تعامل بین سیاست و میراث فرهنگی، در زمینه تداعی‌بخشی به هویت مکانی سایت‌های تاریخی، تقویت هویت ملی و حفاظت از روح و کالبد مکان‌های تاریخی نمود یافته است. پرونده مقاله